Als je van muziek houdt en van mooie strakke foto’s, dan word je blij van de Anton Corbijn tentoonstellingen in het Gemeentemuseum en het Fotomuseum in Den Haag. Ik ging er afgelopen week naartoe en ontdekte iets wat ik niet had verwacht.
a.somebody
Anton Corbijn verraste me niet zozeer met zijn fotografie, maar door het verhaal achter de serie a. somebody. Hoewel de foto’s allemaal even prachtig zijn, vond ik het mooi te ontdekken dat hij opgroeide met het gevoel dat ‘het leven’ zich ergens anders afspeelde. Dat gevoel bracht hem tot de fotograaf/ filmmaker die hij nu is. De camera was zijn toegang tot ‘real life’ .
Voor de serie a. somebody ging hij terug naar zijn roots in Strijen, waar hij opgroeide als zoon van een dominee. Vanuit het geloof speelde vooral het leven na de dood een grote rol. Hij bracht hij een deel van zijn jeugd door op het eiland in de Hoeksche Waard. Afgezonderd van de buitenwereld en met de strenge waarden van het geloof om vooral niet op te vallen.
Life is happening
Het deed me denken aan het gevoel dat ik had toen ik opgroeide in Zuid Limburg. Dat je niet bent waar ‘life is happening’. Ik had altijd een enorme drang om naar de stad te trekken, reuring te zoeken, beweging, impulsen, ontdekkingen, nieuws.
Dolgelukkig was ik met mijn nieuwe stek aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Alles wat ik miste in Limburg, kreeg ik daar voor de deur. En toen verdween dat onrustige gevoel. Tot ik na een aantal jaren voor werk ook terecht kwam in Corbijns Hoeksche Waard. Oud- Beijerland om precies te zijn. En daar kwam het weer, dat gevoel dat je niet bent waar je zijn moet.
Back in time
Elke ochtend reed ik door de Heinenoordtunnel om vervolgens de eindeloos lange provinciale weg naar werk af te rijden. Vanuit de bruisende stad vertrok ik voor mijn gevoel naar het einde van de wereld, vlak land, koeien. En de wetenschap dat die provinciale weg de enige toegangspoort naar de buitenwereld was.
Ik bleef er te lang, om redenen die toen belangrijk leken (het afronden van de advocaten-opleiding). Je zal er maar wonen, heb ik die twee jaar heel vaak gedacht.
1-2-3-4 (one-two-three-four)
Bijzonder om dan het verhaal van Corbijn te lezen. Misschien is dit wel de reden waarom zijn reportage van The Slits (Amerikaanse punkband- 1976) mij zo aansprak.
De tentoonstelling 1-2-3-4 in het Fotomuseum is persoonlijker dan Hollands Deep en laat ruim 300 door Corbijn geselecteerde foto’s zien uit zijn archief. De foto’s van The Slits zijn nooit eerder getoond. In 1980 was Corbijn korte tijd on the road is met deze vrije vrouwen uit de vroege punkscene. Compleet het tegenovergestelde van de wereld en waarden waarmee hij opgroeide.
Aparte ervaring moet dat zijn geweest, dat je zoveel herkent in het verhaal vam Anton Corbijn bij zijn tentoonstellingen. Mooi beschreven! En inderdaad prachtige foto’s die in je geheugen zullen blijven hangen. XC
Dank je! Die foto’s blijven zeker hangen.